Ein farge flaksar ut

Drøm om sterke fargar:

Eg ser på fargeprøver frå ein målarbutikk, ei papp-plate med mange små firkanta prøver i sterke fargar.

Ut av ymse skriveprosessar kom desse to ulike tekstbitane:

1

Nå er eg heilt raud inni meg tenkte ho. Det flyt blod. Så lenge det er blod, er det håp, tenkte ho. Litt blod kan dei få. Ho ei tynn og bleik ungjente. Så lett å hanskast med. Nei, sa ho høgt. Dei skvatt til. Kva gjekk det av henne? Eg vil ikkje, sa ho. Eg skal ha han eg vil ha, sa ho og vart raud i kjakene. Eg er faktisk forelska i han, sa ho. Ho kjende varmen inni seg. Det er han eg vil ha, sa ho. Og hjertet slo.

2

Ho tok forsiktig opp ein liten farge og bles støvet av han og klappa litt på han og heldt han i handa og opna handa. Nå lettar han, tenkte ho. Men han stod berre der og hufsa litt på seg. Hei! sa ho sakte og lågt. Han snudde seg og såg på henne. Ja da, du er ok, sa ho. Han såg seg litt rundt. Der! Han såg bortpå ein kvit kopp bortpå bordet. Det er fint med kvite koppar, sa ho, ikkje sant? Ok, sa ho. Du kan få lov likevel. Berre prøv. Han letta og flaksa litt usikkert bort til koppen, flaug rundt han, sette seg på han. Ja ha, så har eg ein gul kopp, tenkte ho.

Kommentar:

Det skjedde mye rart på vegen mellom drømmen og desse to små skriftlege sluttuttrykka. Eg seier ikkje meir om prosessen!

Begge to handlar om kvinner som forandrar seg. Det innvendige viser seg. Den eine teksta er realistisk, den andre fantastisk.

Nr. 1 kunne bli del av ei forteljing. Nr. 2 kan nesten fungere som ei tekst.

Men eg hadde gløymt kven eg var

Det vart så eg tok fart frå ein av dei små tekstdelane til kvinna med den sprell levande sauen (sjå innlegget rett nedafor her). For når tekstdelane stod slik med luft omkring, vart dei som eigne små tekster med stor evne til å dytte:

Men eg hadde gløymt kven eg var. Kven var eg? Eg var ei lita jente som hoppa omkring på berre flekker om våren og ropte at nå er det såmmårn. Det var utafor kjellardøra, og det var sol, og eg hugsar det slett ikkje, men det er fortalt at slik var det, og da var det slik, og eg ser det for meg. Var eg slik? Og finn ho ein tuvetopp fri for snjo… Lerka og eg. Vi forstår oss på det gode som er i emning. Vi trur på det vi ser og at det skal gå rette vegen. Tillitsfulle er vi. Hei vesle jente som hoppar på den vesle mjuke flekken utan snø! Hugs når du blir stor, at slik er det laga! Det går sin gang. Og du treng ikkje ordne med at snøen skal bli smelta. Smeltinga skjer av seg sjølv – eller av noko(n) som ikkje er du. Og om hausten dalar det kvitt og stille frå himmelen og kvitt møter gult på bakken. Det er også såre godt. Endeleg kjem snøen til den vesle jenta og kjelken hennar, og ho kan laga snømann og gå på ski og skli på ei papplate nedover bakken og ha god og varm heimestrikka brun ullbukse på seg. Sjå på meg! seier den vesle jenta. OK, nå ser eg på deg. Eg ser på meg og hugsar kven eg var, og der er ho sanneleg, og ein eller annan stad er vel kjelken også, i alle fall har ho ski, og eg trur ikkje at jorda går under i år heller. Tvert imot, jorda held seg til sola og går rundt og rundt, og jenta sitt på, huj, som det går, haust,  vinter og vår.

Ok at eg bruker teksta di på denne måten, kvinne? Kanskje du sjølv eller andre også får lyst til å ta seg ut eit springbrett og gjera eit hopp? Åtvaring: Det er ikkje godt å veta kvar du landar!

I had a dream

Spor av visjon i alle nattedrømmar? Vi kan prøve påstanden på sist omtalte drøm, «For seint på toget» frå 26. august. (Du kan klikke han fram under «Kategoriar av innlegg» i stolpen til høgre, alfabetisk ordna.)

Det er vel ingen visjon her! Eller? Drømme-ego har eit prosjekt. Han vil noe. Han skal ein stad. Han skal ikkje bli verande der han er. Ei reise er klart ei forandring. Kvar skal han? Det seier ikkje sjølve drømmen noe om.

Men dersom drømmaren går alvorleg inn att i drømmen, eventuelt flyteskriv, så kan han kjenne etter kvar han skal. Og der kan sporet  av ein visjon vera. Eg kan jo prøve sjølv. Typen drøm er ikkje fremmend for meg – og kanskje ikkje for deg heller, kjære lesar. Altså, eg flyteskriv her og nå og ser kva som skjer:

«Der står eg, og eg skal på toget. Eg står der. Nå kjenner eg at det er spennande å skulla reise. Her står eg, og lufta er klar og fin. Eg skal sørover denne gongen! Ikkje oppi dalen, som eg fyrst trudde. Nei, eg skal til Basel. Der skal eg på ei kunstutstilling. Trur det er Miro, han med dei rare strekteikningane, litt barnslege og tullete. Og så skal eg gå omkring der, og eg skal snakke til fremmende folk! Oj sann! Til ein mann. Og til ei lita jente. Og så sett vi oss på ein benk og ser på bilda. Og eg skriv ned det dei seier om bilda. Og eg fortel kva slags innfall eg får. Og nå teiknar den vesle jenta ei miroaktig teikning på ryggen min, og eg seier kva eg trur det er. Og så teiknar eg på ryggen til mannen, og vi sitt i ein sirkel. Og noen stoppar og ser på oss og smiler vennleg og vil vera med, og det blir ein stor sirkel, og bilda på veggene rundt begynner å småsnakke, og vi har det veldig fint og får kaker og brus, og der er bestemor.»

Du store min, der får eg slutte med denne skrivinga! Ein treng visst ikkje absolutt sova for å finne på underlege ting. Slik vart altså nå-toget-tog-fantasien min som kom gjennom skrivinga. Visjon er kanskje sterkt sagt. Men den som ser etter, kan sjå at det er da mye fint her, både for denne som reiser, og for andre.

Her er det samvær på tvers av kjennskap, kjønn, alder, språk. Det er å sjå, å høre, å kjenne. Det er samtale og kunst og leik og kropp og ivaretaking. Det er inkludering og utviding.

Eg er sant å seia ganske fornøgd med denne plutselege flyteteksta som kom ut av ein annans drøm. Visjon? Ja, vi seier det.

Boka eg kom på

Før eg visste ordet av det, gjorde eg det som eg bad bokdrømmaren gjera: Eg såg for meg ei bok. Det var Koste-Kari av Astrid Lindgren, ei bok med forteljingar, som faktisk var den første boka eg las heilt på eiga hand.  Og eg kom på tittelforteljinga, den om vesle sju år gamle Kari som er rask og modig og pågangsrik og går inn i rolla som torgkone da bestemora uventa og svært ubeleilig bryt av foten like før jul.

Jaha, kva slags melding er dette til meg? Eg må smile. Eg kan faktisk behøve ei melding om at eg kan få til ting når det trengst, at eg kan gå inn i nye roller, at det berre er å kaste seg ut i det! Nå vart eg skikkeleg oppkvikka!

Denne framgangsmåten likte eg! Takk, mann, for denne drømmen! Og kjære lesarar, prøv sjølve! Meld gjerne resultatet til meg og bloggen!

Kva skal ein gjera?

Mannen med drømmen om den lumske isen svarar:

Jeg hadde dårlig samvittighet fordi jeg ble reddet av at jeg gikk en annen veg enn å følge med jentene over elva, hadde jeg noen rett til å klare meg bedre enn dem?

Det ser ut til å dreie seg om handlingsalternativ i denne drømmen. I drømmen ser vi ein handlemåte: å gå ein annan veg enn dei andre. Drømmaren tenkjer seg ein alternativ handlemåte i kommentaren sin: å følgje med dei andre. Ingen av desse måtane ser ut til å vera heilt gode! Finst det fleire måtar? Kva kunne «jeg» i drømmen gjort?

Lumsk is på elv

Ein mann har sendt inn denne drømmen:

Jeg skulle dra på skitur sammen med mine to søstre og to andre jenter fra bygda. De fire ville gå over elva hjemme, jeg lot være og gikk en annen vei. På den måten berga jeg livet, fordi isen brast på elva og alle jentene drukna. Jeg følte et ubehag ved å ikke ha fulgt med de andre, samtidig lurte jeg på om jeg snart skulle fortelle andre om det, de måtte jo ha funnet ut likevel hva som hadde skjedd.

Her er det samvær og individualitet, livsfare, død og liv, kommunikasjon og dilemma.

Eg har lyst til å spørja drømmaren: I kva slags retning går skituren? Kvifor går du i drømmen ein annan veg? Ein tanke eller ei kjensle bak det valet? Korleis vil det vera å fortelja det til andre? Kva for noen andre kan det dreie seg om?

Kanskje drømmaren vil svara på noe av dette. Og så kan vi gå vidare etterpå (på tynn is?)

“pojke och flicka och de satt tilsammans”

  

Matematikklekse-drømmaren svarar i formiddag:

  

«Relasionen till honom ganska likgiltig, blev bättre efter att ha slutat skolan även om kontakten är minimal, men han ringde up mig för ett par år sedan i samband med ett jubileum jag inte var med på. Ett nytt jubileum den 22:a som jag inte heller tänker vara med om. Barnen tio-tolv år, pojke och flicka och de satt tillsammans så jag tror de samarbetade. Matematik, lösa gåtor och lägga ihop. Läxa, något man måste göra. Klasskamraten var inte med i drömmen I ett hus, ett mindre vardagsrum och jag var med men som åskådare eller medhjälpare vet jag inte riktigt. Men jag visste ju vad de gjorde och det var inte som allvetande utan som deltagare.»

 

Her handlar det om oppgåver som må gjerast, og drømme- ego («jag» i drømmen) trekker seg ikkje unna slike oppgåver. Ein styrke! Den nødvendige oppgåva er finne ut av spørsmål, av noe gåtefullt, og det er å få til samanheng (legge ting i hop, så dei blir eitt).

  

Det ser ut til at det trengst samarbeid for å få dette til. Det er eit bilde av å ikkje vera åleine og overlaten berre til seg sjølv, men vera i fellesskap. Og det kan vera eit bilde av samarbeid mellom ein maskulin og ein feminin instans. Det kan ein sjå på som indre instansar. Kva er det ved det kvinnelege og mannlege som skal til når ein skal løyse gåter og finne samanheng? tenkjer eg og kjenner at drømmen begynner å angå meg. Det er jo stadig nødvendige oppgåver i livet! Av og til får eg det til, og av og til strever eg fælt. Og det er sanneleg mange gåter å løyse, og mye som ikkje heng saman. Og så er det berre å addere! Eg må nesten le og blir ganske glad!

  

Den maskuline sida vår er den som strukturerer, analyserer, har fokus, er målretta, går på. Den feminine sida er den som har intuisjon, får innfall, fabulerer, er nær, har omsorg, kjenner heilskap. F.eks. Eller det var det eg kom på nå, og Jung er i bakhovudet! Vi treng begge sidene, også i kvardagsrommet og i det små! 

  

Drømmen gir meg eit vakkert bilde av det mannlege og kvinnelege som samlar seg og får ting til å gå framover. Nå oppdagar eg igjen at eg har mitt eige bilde: Dei to sitt ved same side av eit kjøkkenbord og bøyer seg ivrig over oppgåva, slik at hovuda deira så vidt berører kvarandre, og håret blandar seg litt! (Kva seier du om det, du som eig drømmen?)

  

Kva kan drømmaren bruke dette til? Han kan jo spørja guten og jenta korleis det er å løyse oppgåvene saman. Det kan vera ein måte å koma meir inn i drømmen på og befeste det drømmen vil fortelja han. Og treng han meir samarbeid mellom desse instansane i seg? Bruker han heile seg? Neste gong han blir einsidig, dersom han blir det, kan han jo rope på guten/jenta og spørja kva han/ho kan bidra med. Eller han kan kalle fram dette bildet av dei to, slik han ser dei, i ferd med å løyse gåter og legge saman.

  

Nå er eg spent på om drømmaren har noe å legge til (for da blir det meir samanheng). Og vi treng jo han for å løyse gåta og koma vidare! (Er tankegangane her fremmendarta for han?) 

Hei, vesle gut i drømmen min!

Fint at du er der! Eg skal passe på deg i nedoverbakke og oppoverbakke, i snø og sol og regn. Du er varm og liten, og så blir du større, og kva kan vi vel ikkje finne på etter kvart? Eg trur sanneleg eg må ha meg ein større sykkel. Stor jente med liten gut treng ein skikkeleg sykkel! Skal vi sykle ut til havet? Det kunne vera noe! Til havet med alle fiskane. Og kven er på stranda? Det veit vi ikkje enda. Men eg kjenner på meg, vesle gut, at du har lyst til å møte både den eine og den andre og blomar og myhank og kva vi finn. Vass-ski? Nei, nå går du for langt! (Sjå dagens tvitring: https://twitter.com/tordisirene)