Drømme eller svømme?

Å gå ut i vatn, og vips bort med tyngdekrafta, ikkje ha dette draget mot jorda, å flyte opp og røre på armar og bein omtrentleg vassrett, å ha alt dette kalde og flytande rundt seg, heilt annleis enn lufta og alle kleda som vanlegvis omgir kroppen, vera mellom himmel og jord, nå ja, nærmast jorda, kjenne ein strøm nå som elva er stor, det er temmeleg drømmeaktig, seier eg som nettopp var i Akerselva.

I ei hengekøye mellom to stjerner

Eg må berre vise til Diktkammeret igjen!

Dersom du klikkar deg fram, kan du lesa diktet og kommentar til diktet, bl. a. frå ein som synest at «dette var bare kjempekuuult! Liker slike drømmedikt (har selv samlede verker på lager. det gjenstår bare å transformere dem til poesi)».

Og forfattaren av diktet svarar at «Det er utrolig morsomt å gjøre noe kreativt ut av drømmer.»

Altså: La drøm bli dikt, og send dei dit eller hit!

PS  Heng gjerne hengekøya di opp mellom to stjerner. Ta sjansen!

Gynge meg våken
Skrevet av csmack, lest 86 ganger
8. oktober 2010 kl. 13.10

Jeg drømte
at vi lå i en hengekøye
som hang mellom to stjerner
og ingenting under oss
et kilende sort hull
varm uten luft

og kroppen din var gipset
ansiktet hadde to innstillinger
Kom, og kom nærmere

Da jeg våknet, var du fortsatt urørlig
spikret fast til byfortauet
en elghund tygget på leppene dine
som presset frem
en pappeske du hadde gjemt for lenge

Jeg vipper oss ut
og vi lander i strømledninger
Vi sitter fast og venter på å bli stekt

Dette er en gyngende måte å
leve på eller
drømme
og jeg hater elghunder

http://debatt.dagbladet.no/diktkammeret/debatt/read_post.html?board_id=1&post_id=779745&thread_id=779766

I had a dream

Spor av visjon i alle nattedrømmar? Vi kan prøve påstanden på sist omtalte drøm, «For seint på toget» frå 26. august. (Du kan klikke han fram under «Kategoriar av innlegg» i stolpen til høgre, alfabetisk ordna.)

Det er vel ingen visjon her! Eller? Drømme-ego har eit prosjekt. Han vil noe. Han skal ein stad. Han skal ikkje bli verande der han er. Ei reise er klart ei forandring. Kvar skal han? Det seier ikkje sjølve drømmen noe om.

Men dersom drømmaren går alvorleg inn att i drømmen, eventuelt flyteskriv, så kan han kjenne etter kvar han skal. Og der kan sporet  av ein visjon vera. Eg kan jo prøve sjølv. Typen drøm er ikkje fremmend for meg – og kanskje ikkje for deg heller, kjære lesar. Altså, eg flyteskriv her og nå og ser kva som skjer:

«Der står eg, og eg skal på toget. Eg står der. Nå kjenner eg at det er spennande å skulla reise. Her står eg, og lufta er klar og fin. Eg skal sørover denne gongen! Ikkje oppi dalen, som eg fyrst trudde. Nei, eg skal til Basel. Der skal eg på ei kunstutstilling. Trur det er Miro, han med dei rare strekteikningane, litt barnslege og tullete. Og så skal eg gå omkring der, og eg skal snakke til fremmende folk! Oj sann! Til ein mann. Og til ei lita jente. Og så sett vi oss på ein benk og ser på bilda. Og eg skriv ned det dei seier om bilda. Og eg fortel kva slags innfall eg får. Og nå teiknar den vesle jenta ei miroaktig teikning på ryggen min, og eg seier kva eg trur det er. Og så teiknar eg på ryggen til mannen, og vi sitt i ein sirkel. Og noen stoppar og ser på oss og smiler vennleg og vil vera med, og det blir ein stor sirkel, og bilda på veggene rundt begynner å småsnakke, og vi har det veldig fint og får kaker og brus, og der er bestemor.»

Du store min, der får eg slutte med denne skrivinga! Ein treng visst ikkje absolutt sova for å finne på underlege ting. Slik vart altså nå-toget-tog-fantasien min som kom gjennom skrivinga. Visjon er kanskje sterkt sagt. Men den som ser etter, kan sjå at det er da mye fint her, både for denne som reiser, og for andre.

Her er det samvær på tvers av kjennskap, kjønn, alder, språk. Det er å sjå, å høre, å kjenne. Det er samtale og kunst og leik og kropp og ivaretaking. Det er inkludering og utviding.

Eg er sant å seia ganske fornøgd med denne plutselege flyteteksta som kom ut av ein annans drøm. Visjon? Ja, vi seier det.

I det blå

Ei ung kvinne fortel ein drøm ho hadde for eit halvår sidan:

Ho vassar i sjøen, på sandbotn, utover mot havet. Både sjøen og himmelen har vakre blåfargar.

Ho hugsar drømmen som ein deilig drøm og «en betydningsfull drøm som jeg stadig tenker tilbake på».  

Ein enkel drøm? Ein storslått drøm, vil eg seia. Reine liner, store flater, ikkje noe krimskrams. Edvard Munch-aktig kanskje. Eg spør henne, og ja, ho kjenner sanden under føtene og vatnet mot kroppen, men mest av alt er ho opptatt av desse blåfargane. Ho kjenner og ser. Ho har kroppen sin og alt omkring. Ho er på jorda og i vatnet og i lufta og under himmelen – i fleirfaldige element. Ho går framover og tenkjer ikkje på kva som er bak.

Kva slags erfaring har ho med blått? lurer eg på. Kva kjem ho på av blå saker i livet sitt? Når treng ho blåfargar? Kva er veldig ulikt blått? spør eg. Kan ho svara kjapt og ugjennomtenkt på dette? Eller sakte og roleg? 

Dette må vera ein drøm å glede seg over. Kanskje treng ho somme gonger å hugse at livet er godt? Da kan denne drømmen gi henne eit styrkande bilde å ta inntil seg: Så stort og nært og vakkert er livet også! Korleis vil det vera å setta inn denne «medisinen» når livet kjennest heilt annleis – dersom det inniblant altså kjennest heilt annleis? Korleis kunne det vera å begynne dagen med å tenkje eller kjenne seg inn i denne drømmen?

”jeg vaagnet i sved”

Det hender så mangt ei midtsommarnatt eller sankthansnatt, og denne gongen sat eg på ein veranda i Nilserudkleiva, og mannen og kvinna i huset gjekk inn og ut med diktsamlingar, og vi las fram dikt i den gnistrande grøne natta. Ja, nattfargen har eg frå Nattordbok av Trond Botnen, for denne besynderlege vedunderlege boka frå 1970 var også i dei bugnande hyllene i huset, og ei nattordbok skulle passe godt i ein drømmeblogg.

Mot slutten av eit dikt i ei heilt anna og veldig tjukk bok, dukka linene nedafor opp – nei, nå må eg vera nøyaktig: Mannen på verandaen, som hadde servert spekemat og eggeøre og glovarm kål og nypoteter, hadde den tunge gamle boka i handa og las diktet utover og innover oss, og han hadde dikteti kroppen, meiner eg bestemt.

Eg vart etter kvart ei jeppe i baronens seng; tenk å vera i ei lys natt med grønt og grønt og grønt, og dertil rosa striper på himmelen når ein såg etter, og så alle desse yndlingsdikta!

Varsel 1: Nå kjem det snart ein tilsynelatande brå overgang, for dette er ikkje akkurat eit rosa kosedikt! Men diktet viser seg å handle om ein drøm, og berre det er nok til å glede ei slik ei som meg. Og at ein drøm blir omtala som så avgjerande, er iallfall ei glede.

Varsel 2: Eg kuttar diktet på eit bortimot uforsvarleg punkt, men eg greier ikkje anna enn å gjera diktet ekstra gåtefullt for lesaren.

 Nå går vi inn der drømmen brest:    

”Og billedet brast, og jeg sænkedes ned,

ned paa min seng – jeg vaagnet i sved;

i bølger av iskold stjernedugg

hamret mit hjerte, hug i hug –

Men drømmen forblev i mit hjertes nat;

fra ungdom til moden alder

[…]”

Kva kan det vera for eit bilde som brest? Kva kan det vera som fører til bølgjer av iskald stjernedogg? Kva gir så sterke kroppsreaksjonar? Kva slags drøm kan det vera som blir livsvarig? Les heile diktet, og finn somme svar!

Har eg ein så kraftig drøm? Har du?

Eg greier ikkje å motstå freistinga å konkurrere med spalta ”Klok på bok” i Dag og Tid: Kven har skrivi dette diktet? Kva heiter diktet? Kva for ei diktsamling står det i?

Nå har denne bloggen førebels litt færre lesarar enn Dag og Tid. Men pytt! Eg skal røpe løysinga om ikkje så brått. I mellomtida: Pass på drømmar som er av hjerteklapp-kvalitet!

Fiolett-blomstrete flyteskriving

Eg bestemmer meg for å koma eit hakk vidare med drømmen min (sjå 6. juni) og sett eggeklokka på seks minutt og skriv i veg på PC’en og bråstoppar når det ringer ut. Det vart slik: 

Ho veit forskjellen på kvitt og svart, men har aldri tenkt over forskjellen på kvitt og mildt fiolett-blomstrete, enda forskjellen er veldig stor. Ho liker betre ein kvit himmel, eller forresten, mønstrete himmel er da veldig fint, og korleis ville det vera om vegkantane var kvite? Jau, da ville det vera vinter. Men det skal ikkje alltid vera vinter. Av og til skal det vera blomstrete, eller eigentleg ganske ofte. Ho er ikkje blomstrete, ho er veldig einsfarga, men heller svart enn kvit, men når ho ser ordentleg etter, er det tre diskrete blomar på T-skjorta hennar i dag. Heile tida ser ho for seg dette fiolett-blomstrete, og så i det rommet for lenge lenge sidan! Det går da ikkje an å forandre på rom som var der den gongen. Rart å veta at rommet er der enda og at noen bur der, og er veggene kvite nå? Det veit ho ikkje. Akkurat fiolett-blomstrete er dei neppe, men nå er dei altså det inni hovudet hennar eller inni kroppen. Det blir så mye ”eller”. Tinga legg seg utapå kvarandre. Ho hadde faktisk ein gong ein tunika som var omtrent slik fiolett-blomstrete, så heilt fremmendt er det ikkje. Var det ein god periode? Tja.

Drømmer er kunstverk

Ola Winsvold kommenterer:
» Kunst er å skape bilder som beveger. Beveger kropp, sjel og samfunn. Alle ord og begreper er kunstverk. Drømmer er kunstverk. Vi er alle, hver for oss og sammen, kunstnere. Og verk er det som virker og det er virkelig.»