Etter drømmen døydde katten

Kvinna i Italia melder:

Det som skjedde like etterpå, var at katten hans døde. Denne katten var han veldig glad i. Den fineste katten han har hatt, sier han.

Selv tror han at slangen symboliserer hans egen åndelighet, og kattens. Han mener at han har kommet mer i kontakt med seg selv i det siste. Han har nok blitt såret, og nylig opplevd at noen ikke har vært som de utga seg for å være.

I drømmen ligger han bare på sengen, og gjør ingenting, bare observerer.

Tror du at drømmen handler om mer enn et forvarsel på kattens død? Kan det være noe i at han selv mener at slangen er kattens ånd som ga beskjed om at den skulle reise videre?

Ja, eg trur alltid det går an å finne mange ulike betydningar i ein drøm – som i tekster. Betydning er ikkje noko avgrensa og fastlagt, slik eg ser det. Det er berre å møte drømmen på fleire måtar og sjå kva som skjer. Som du såg, hadde eg nokre forslag til måtar å møte denne drømmen på.

For meg viser drømmen om katten og slangen bl.a. at det ikkje alltid er som ein trur, det kan vera dramatisk annleis. Noko kan vera meir komplekst enn ein visste om. Ein stille og roleg tilstand, kan dessutan plutseleg forandre seg sterkt. Dette liker eg for min del godt å tenkje på!

Det ser jo ut til at han som har drømt, er i ferd med å oppleva seg sjølv og andre meir komplekst enn før – på godt og vondt. Det er vel ein god ting å forstå korleis ting heng saman, sjå noko av korleis andre er, og korleis ein sjølv eigentleg er?

Eg seier med Veslemøy i Haugtussa (Garborg) at heller vil eg med augom sjå enn blind og dauv gjennom verdi gå og ikkje det sanne skilja. Like godt at katta kjem ut av sekken eller slangen ut av katten!

Elles stolar eg for det meste på det som ein drømmar tenkjer om drømmen sin, og om samanhengar han kjenner mellom drømmen og livet. Eg reknar det som ei innsikt eg ikkje har myndigheit til å dra i tvil. Assosiasjonane og tankane hans er jo eit faktum!

Kva tenkjer du og han om dette?

”Det har ikke hendt! Jeg sover!”

«Da ropte jeg sanseløs av skrekk:

Det har ikke hendt! Jeg sover!»

Slik sluttar eit dikt av Inger Hagerup. Det står i diktsamlinga Drømmeboken frå 1955 i ei avdeling på sju dikt med same namnet, og eg har i alle år unngått å legge merke til at fleire av dikta temmeleg tydeleg hentar stoff og struktur frå drømmar! Det er ganske underleg at ei bok kan stå der i hylla år etter år og ha ein tittel som ein ikkje tek ordentleg innover seg. Vel, nå ser eg tittelen. Hei bok!

Inger Hagerup skal slett ikkje skuldast for å avvise drøm som usant og uviktig, som ”det har ikke hendt”. Ho hever nettopp drøm opp i lyset ved å la drømmar bli tekst og koma på boksider, koma ut til fellesskapen, ut til oss andre som sitt her meir eller mindre vakne midt inni ymse liv. Ho legg drømmen ut i det ytre. Fiksjon? Ja vel, men også her ute.

Det har ikkje hendt. Det hender og det hender. Det står der og står der. I 1955 og i 2010.