«Meg drøymer»

Eg klipper frå Dag og Tid, 2. juli i år, «Ord om språk», språkspalta til Kristin Fridtun:

«Før i tida tenkte dei seg at draumane kunne fortelja viktige ting om framtida og lagnaden vår, og fylgjeleg var draumar noko som kom «utanfrå» ein stad. Draumane var ikkje noko me «gjorde» eller laga i stand sjølve; dei mest som kom til oss og synte seg inni oss. me kan seia at språket spegla denne førestellinga, for på norrønt er det slik at den som drøymer, står i objektform. Det me drøymer, står òg i objektform – det er ikkje noko subjekt til dreyma.

I norrøn tid sa dei «mik dreymir», det er «meg drøymer». […] No seier me «eg drøymer». Kvifor seier me eg og ikkje meg? Me har langt ifrå vorte fullkloke på kva ein draum er, kvar han kjem ifrå, og kvifor me drøymer. Det er vel oppi hjernen det heile går føre seg, men drøyming er vel like fullt ei verksemd som me ikkje styrer sjølve? Kan henda er det natta sjølv som sender draumar til oss: I eddakvædet Alvíssmál er draumnjórun («draumspinnar») eit anna ord for natt. Kven veit?»

Kvifor drømmer vi?

Det spør Schrödingers katt om 3.6.10.  Kvar kjem drømmane frå? Kva er opphavet til drømmar? Betyr drømmar noe? Kan vi bruke drømmar til noe?

Programmet er allsidig, innhaldsrikt og medrivande, med utsegner frå mange forskarar som har mange slags vinklingar og forskingsprosjekt, dessutan med glimt av forteljingar om drøm, og av personar med ulike drømmemønster.

Konklusjonen er at drømmar styrker helsa, løyser problem, hjelper oss å overleva, viser oss korleis vi kan koma gjennom neste dag, viser ein meir visuell og intuitiv tilnærmingsmåte enn det som er vanleg i vår kultur, hjelper oss å knyte hendingar i nåtida til hendingar i fortida og til framtida.

Drømmar har ført til nobelprisar, vitskaplege oppdagingar, politiske hendingar, romanar og filmar. 

Programmet legg mye vekt på hjerneforsking. Programmet seier ingenting om korleis ein kan utvikle drømmen vidare.

http://www1.nrk.no/nett-tv/klipp/642034