Mann møter mann

Ein mann skriv:

Som en person med lite interesse erotisk for menn opplevde jeg i en drøm at en mann kanskje litt yngre enn meg på et sjekkested gav meg en gave, bl.a. sjokolade, som riktignok bare stilltiende signaliserte at det lå i kortene at vi skulle ha natten sammen. Det var denne personen som tok initiativet og ville gi meg en gave. Det var ikke uten betenkelighet at jeg tok imot, selv om jeg burde avvist gaven. Det ble ikke sagt stort før han ble opptatt med noe annet. Men jeg var sikker på hva gaven betydde og at jeg ville snart få møte ham igjen. Og det bekymret meg at jeg ikke hadde vært ærlig. Men tiden gikk, og jeg ventet han snart skulle dukke opp. Men da var det ikke han som kom, men en person med et kvinneansikt, men jeg forsto med en gang at hun kom i stedet for ham på måten hun lot blikket falle på meg. Jeg var forundret og lettet. Drømmen sluttet før det ble noe mer klarhet om hva som nærmere skulle skje.

Både menn og kvinner har maskuline og feminine eigenskapar. Når ein heterofil mann har ein drøm som handlar om intimt møte med ein annan mann, tenkjer eg at det handlar om å møte sin eigen maskulinitet og utvikle den. I dette tilfellet er det ein balanse på den måten at han møter både maskuliniteten og femininiteten og opplever tett samanheng mellom desse to.

Mitt forslag til drømmaren er at han skal gå inn att i drømmen og gjenoppleva møtet med mannen og prøve å finne ut meir om han, eventuelt flyteskrive. Korleis ser han ut? Kva seier han? Kva gjer han? Kva gir han meir enn sjokolade? Det er iallfall ein mann som gir, og som tek initiativ.

Kanskje seier ikkje drømmen meir om mannen. Men det går som vanleg an å spinne vidare på drømmen: sjå ting for seg, la ting hende som om drømmen heldt fram.

Korleis ville det vera å møte att denne mannen? Korleis ville han oppføre seg? Kva kunne han fortelja om seg sjølv? Drømmaren kunne stille han spørsmål, f.eks.: «Korleis er du ulik meg?»

Ein slik måte å bruke drømmen på kan føre til at drømmaren får meir å ta tak i. Viser det seg ei side av maskuliniteten hans, som han kunne ha glede av å utvikle meir? Og av femininiteten?

Kva er ei natt?

I «Allvismål» stiller guden Tor mange spørsmål. Den som svarar, er Allvis, dvergen som bur under jord og stein. Spesielt vil Tor veta kva ymse fenomen heiter i dei ymse verdene: blant menneske, gudar, vaner, jotnar, alvar og dvergar. Slik får vi ulike blikk på jord, himmel, måne, sol, skyer, vind, natt osv.

Kva er ei natt – mørker, maske, søvnglede, ein drømmespinnar? Sjå norrøn original og omsettingar: http://www.heimskringla.no/wiki/Allvism%C3%A5l

Flyteskriving – og så?

Eit neste steg kan vera å lesa gjennom og kjenne etter kvar det er noe som berører på eitt eller anna vis. Eg fann noe eg likte i den fiolett-blomstrete skrivinga:

«Det skal ikkje alltid vera vinter. Av og til skal det vera blomstrete, eller eigentleg ganske ofte.»

Så såg eg på det. Det ligg krav i denne teksta: Det skal ikkje vera slik, men slik. Vel, det er jo meir moderat, ser eg nå: Det kan vera både slik og slik! Men så kom eg på at kravet er innfridd. Det er faktisk slik ordninga er. Og da formulerte eg det om til å handle om korleis det er:

«Det er ikkje alltid vinter. Av og til er det blomstrete, eller eigentleg ganske ofte.»

Dette er da ei optimistisk tekst, er det ikkje? Det stig og stig! Frå ingenting til ganske ofte. For dette som aukar på, opplever eg som noe fint og fargerikt og levande. Og eg ser det enda for meg i vegkanten. Det er fint der ein ferdest. Hm. Sanneleg har blomane i løpet av skrivinga og seks minutt komi ut av veggen og vorti tredimensjonale og levande! Og når eg snur blikket frå teksta og PC’en og ut av vindauget, ser eg at sola skin på lauvet, og eg veit at sykkelen står der ute.

Framgangsmåte:

Eg gjekk frå ein kontrast i ein drøm til flyteskriving til gjennomlesing til utplukking av tekstdel til inntak av tekstdelen til justering av den vesle teksta til å kjenne på denne teksta til å gå frå teksta til det ytre livet her og nå og sannsynlegvis til handling.

Flyteskriving for å finne ut av fæl drøm

Eg vil prøve meg med flyteskriving med startpunkt i det mest kritiske punktet i drømmen. Flyteskriving betyr at eg skriv jamt framover utan å stoppe, utan planlegging, utan å bekymre meg og kritisere og korrigere. Jau, eg har lov til å bekymre meg, men da kan eg skrive det inn i teksta med ein gong. Hovudgrepet er å skrive heile tida.

Eg startar:

Eg står der og kan ikkje replikkane. Ingen kan hjelpe meg. Alle ser meg. Eg gjer ikkje det eg skal. Eg er ein fiasko. Kva skal eg finne på? Her står eg utan eit ord. Kva skjer? Det er jo noe rundt meg. Kan eg seia noe i forhold til det? Er det ingen andre som seier noe? Uff, eg kjem på Luther: ”Her står eg og kan ikkje anna. Gud hjelpe meg. Amen!” Var det ikkje slik? Det blir litt for storslått. Eg er vel ingen Luther! Så pinleg! Men det er jo noe i det. Er det ikkje slik det er? Er det ikkje slik livet er? Vi står der og kan ikkje anna. Vi er nokså hjelpelause. Eller vi treng hjelp. Vi greier ikkje alt åleine. Nå kjem eg jammen på meir kristeleg, det der om å vende blikket mot fjella og spørja kvar hjelpa mi skal koma frå. Dette står skrivi på ein stein ved Bakkehaugen kirke. Og hjelpa skal koma frå den som har skapt himmelen og jorda. Det er ordna slik at hjelpa ligg i skaparverket, tenkjer eg da. Det finst hjelp å få. Denne skrivinga gjekk i ei heilt anna lei enn eg hadde tenkt. Eg er slett ikkje fornøgd med det. Kvar vart det av utgangspunktet? Jau, eg står der utan replikkar. Kanskje eg berre kan stå der ei stund. Eg kan stå der ganske roleg, og så ser vi kva som skjer. Det treng vel ikkje skje noe heile tida heller. Det blir kanskje ikkje som publikum og medspelarane hadde tenkt. Men ok da. Slik vart det.

Nå har eg lesi gjennom det. Og eg synest det skjedde mye på noen minutts skriving. Situasjonen snudde seg faktisk på ein uventa måte, enda så mye trening eg har både i arbeid med drøm og med flyteskriving. Fiasko-kjensla snudde seg jo ikkje akkurat til suksess, men suksess vart temmeleg unødvendig. Så her sitt eg ganske roleg og skriv og tenkjer at dette skal sanneleg ut på bloggen.

Sauen som hadde auget

Vil du kaste eit blikk på søya som ho var da ho var meir lik «seg sjølv»? Dette saueblikket var den 5. januar 2008 kl. 10.31.  Eg og kameraet hadde to lykkelege timar i sauefjøset hans Per Wassrud, der han raust let oss romstere. Og her kunne ikkje sauene springe over alle haugar, som dei kan finne på til fjells! Men kvar er søya nå? Åra har gått, og det har vel vorti folk av ho. (Du kan klikke på søya, og ho blir betydeleg større.)